طوری از دریا به دیوانگی می‌رفتیم 
که چه فرق می‌کرد بیمارستان 
کجای نقشه‌ی این شهر باشد؟
همین که تو گفتی: بیا 
بیش از دوبرابر غنچه‌های لبم را 
به شکل بوسه بستم 
و بیرون پریدند پروانه‌هایی که 
                   پروا نداشتند 
                  از له‌شدن میان 
                 پنج انگشت کار فرو‌بسته‌ی ما.

حالا همین شده 
که ماه به ماه بنشینیم و
به پروانه‌ها می‌خندیدیم  ای کاش
میان چارانگشت اشاره و سبابه‌ی خود 
بال‌بالشان  کنیم    
در پایان همین  بزرگراه.