فَوَسوَسَ لَهُمَا الشّیطانُ (اعراف/20)
بغلم کن به سبک آن ماران
که خزیدند لای ماسه و شن
در بیابان بهار آمده بود
بین سمنان و زاوه و قائن
همه‌ی زندگی همان جا بود
در صدای تنفس شتران
تو وُ من شکل رنج خود بودیم
- عاصیانِ عفیفِ سرگردان –
لَه‌‌لَه خاک تشنه بود و بهار
با تن پر طراوتش رد شد
ابر آمد وَ روی چرک زمین
هدف بوسه‌های ممتد شد
نرم نرمک تن زمین تر شد
آب در رمل و شن فرو می‌رفت
همه جا در شکوه و شِکوه‌ی ابر
یک صدا ذکر خیر « او » می‌رفت
حال دیگر چراغ روشن بود
رعد و برق و صدای جرجر بود
شب بارانی بیابانی
آسمان، آسمان دیگر بود
حال دیگر چراغ روشن بود
چای و چشمت به هم گره می‌خورد
ریزش موسیقی روشن ابر
تو وُ من را به دورها می‌برد
تو وُ من، عاصیانِ سرگردان
بی کسان نشسته در کومه
عشقمان را زدیم زیر بغل
مثل پرونده‌های مختومه
عشقمان را زدیم زیر بغل
کنج این ورطه‌ی بلاتکلیف
بغض کردیم و بغض مثل ابر
که بباریم بر جهان کثیف
_ آی عشق عظیم! تنهاییم
آی عشق عظیم! در‌به‌دریم
ما – پشیمان – هنوز در تبعید
ما – پریشان – هنوز در سفریم
_ آی عشق عظیم! جاری شو
مثل باران میان رگ‌هامان
تا بدانیم هستی ...و- هستیم
عاصیانِ عفیفِ سرگردان-
صبح اردیبهشت روشن شد
بوی بی‌تاب نسترن پیچید
کومه را بویِ عطرِ گل برداشت
کومه را عطر و بوی گل پوشید
تو که از چاه آب آوردی
تن عریانمان، حرارت شد...
...چای و چشمت به هم گره می‌خورد
زندگی حبّه‌ای حلاوت شد
شتران در طواف خوردن خار
خاربن‌ها خمار خورده شدن
ابدیّت درون شن ها بود
« در دلالات بوی پیراهن»
آسمان تار و پود هستی را
به دل بی‌قرارمان می‌بست
گفته بودم که «عشق» یادت هست؟
گفته بودی که «عشق» یادم هست
زندگی در فضا معلّق بود
مرگ، نزدیکمان قدم می‌زد
مار بود و به حکم ماری خویش
نظمِ اعصار را به هم می‌زد
زندگی... در فضا معلّق هست
زندگی راه و رسم تنهایی‌ست
خواهش ساکت مرا بپذیر
بغلم کن که عشق زیبایی‌ست
خواهش ساکت مرا بپذیر
بغلم کن که وقت کم داریم
بغلم کن که سخت تنهاییم
بغلم کن که سخت ناچاریم
بغلم کن به سبک آن ماران
بغلم کن میان ماسه و شن
بغلم کن که «وقت» کم داریم
بغلم کن به شکل ناممکن.
