در تقارن آویخته‌ی گیلاس
سمت سرخ
انحنای گونه‌ی توست
و پشت به شانه‌ات
در آن‌سوی درخت
سربازی است
که نشانه رفته پیشانی شکفته را
با مدال سرخی بر سینه
به نشانه‌ی شجاعت
انگشت‌های ظریف تو اما
هم‌چنان گیلاس‌ها را می‌چیند بر میز
و چشم سرخ غروب
از شاخه‌های خمیده
فرو می‌افتد.
