وزن دنیا

می خواهم به مادرم برگردم  او که شیرم نداده رفت تا برنگردد من  برخلاف او  برای مردن هیچ نقشه ای...

انگار که اینجا دورتر از دورترین نقطه از کره‌ی زمین نیست همه نام مرا صدا می کنند و روی دست‌هاشان بلندم کرده اند نه...

فردا هزارمین بازگشت توست بر زلال بی‌زوال قرنیه‌ام فردا می‌تابی و می‌روم به‌سوی ذره‌های باد نخوت در سر آبستن...

یک می‌گذرد باد زخمی و پاره‌پاره از قلب خارستان ما نیز گل می‌دادیم آب اگر خلخالمان بود پر پرندگان مرده را...

شبیه سلطانی که ایستاده بر عالی‌قاپو با هزاران سردار و ُ بسیار سربازان تمام نقشه‌ها را کشیده آماده  برای فتح برای گشودن...

شب از درون تو پیداست شب از مماسِ مغز شب از درون تو بیدار می‌شود ای لرزشت معمای نافذ از پهلو عکس‌هایت را در جیب بگذارد و سوار...

یک‌بار مثال زدم  درّه‌ها را برای کوه‌های آویزان  گلستان سفت شد آسفالت‌ها روی شکم می‌خوابیدند وُ...

و خورشید تابیده‌‌بود  بر ناممکن بر سکونت اشیاء بر سایه‌های بیدار  خورشید تابیده بود  بر ما  و...

به خودم که فکر می‌کنم  اتوبان، کج می‌شود و قلبش را  در حیاطی نقلی گم می‌کند که درختان تاک  به پاهاش...

نیمی از پرنده در آفتاب مانده و نیمی دیگر  در سایه جان داده  مرگ تو حقیقت را دو نیم می‌کند  و پرده از آفتاب...