از اتاقی پیاده می‌شوم
در هیچ خانه‌ای نیست
از اتوبوسی پیاده می‌شوم
در هیچ خیابانی نیست
از شهری پیاده...
ادامه شعر
علی یاری
درباره وزن دنیا
شاعری که به مخاطب فکر نمی‌کند کاراکتر و فضای شعری باباچاهی الزاماً فضایی یکدست و متعارف نیست. بلکه روایتی اندرونی و ذاتی‌ست به‌وسعت دیدگاه و زندگانی شاعر که در ژرف ساختارهای اندیشگی و نوشتاری او به تعویق نهفته است. او در بازار مکاره‌ای جلوه‌فروشی میکند که در آن از جانِ گنجشک گرفته تا شیر آدمیزاد هم یافت می نشود! از شطحیات شیخ ابوالحسن خرقانی و روزبهان بقلی گرفته تا وجه کمیک موش و گربه عبید زاکانی - حتی ترانه‌ی کوچه بازاریِ عباس قادری- یادته یادته یادته (ص ۱۱۷ فقط از پریان دریایی زخم زبان نمی خورد) در واقع بازی‌های زبانی و پارادوکس معنایی در این فراروایت‌ها با نوعی تساهل و تسامح یا بهتر بگویم شیطنتی که خاص خود اوست به متن فراخوانده می‌شوند. باباچاهی در شعرهایش مدام به‌شکلی مشغول مطایبه و بازیگوشی‌ست. گاه به آسانی راه می‌رود روی سیم - لخت با نازک‌الملائکه. گاهی زاد و ولد میکند در کلمه. زری جیک‌جیک را می‌فرستد به دشتی و دشتستان در کلمه. پری کوکوکو را به خراسان در کلمه. تنهایی کیسه‌ی گندم را به آسیاب می‌فرستد و یکسره ریشش سفید می‌شود در کلمه. ... به عبارت دیگر هر کاری از تخیل این (پیرمردِ شاخ شمشاد) بر‌می‌آید. دیده ام که می‌گویم- لازم باشد وسطِ اقیانوس آتش روشن میکند. سالِ ۲۰۰۷ نامهای نوشت به افلاطون- افلاطون گفت: دستخطِ شما استخوان‌های مرا جابهجا کرده/ با استخوانِ جابهجا شده می‌گویم- شاعری که نمی‌خواهد کابوس ببیند/ وسطِ اقیانوس آتش روشن نمی‌کند/ سوار اسبِ لاغرمیان نمی‌شود/ مکاتبه نمی‌کند با سیبی که قبلن گاز زده شده/ و در کشتزار تنباکو از سایه‌ی آهو هم رم میکند/ چند سالِ بعد افلاطون پیشِ (حسنِ مرتجا) گلایه میکند از او... کسی هم جلودارش نیست.گفت جلوی‌ام را بگیری خون بپا می‌کنم ناخدا- جیبم پر از چاقوهای نامرئی‌ست... ظاهراً نوعی تناقض در گفتار و نوشتار او به چشم می‌آید که شعرهایش زائیده ی انسجامِ همین تناقضهاست. انجیرِ لهیده که الهام‌بخشِ تو باشد/ توله‌‌ی شعری در کنارت زوزه می‌کشد (فقط از پریان دریا...ص۳۶) در واقع این شعرها معطوف به قدرتی پنهان و غیر‌ساختمندند که ظاهراً در عینِ ناهوشیاری‌ای جنون‌مند به‌نوعی از اشراف و آگاهی در ژرف‌ساخت‌های درونی خود دست پیدا میکند. او همواره در پیِ تمهیداتی‌ست تا با کلمات (کلمه) تجدید عهدی تازه کند. این است که تاز‌گی‌ها کارش به عشقبازی با کلمات کشیده. با لب و دهنِ کلمه. با تن و بدنِ کلمه. و می‌کشد نازِ کلماتی را/ که هم پر کلاغی‌اند/ هم در چشم و چهره‌ی سمرقندی شیرازبازی می‌کنند/ (ص۱۲۶ و ۱۲۷ گلِ بارانِ هزار روزه) رویکردهای اجتماعی به اسطوره و سنت‌ها و ارجاعات درون- برون و بینامتنی که متأثر از باورهای فرهنگی اوست نیز در ساخت پیام‌ها نقشی حیاتی را بازی می‌کنند. لذا در این فرآیند هر شیء یا چیزی قابلیت تغییر و تأویل پیدا میکند تا جنبشی تازه و باززایی و نوزایی ساختار متن پدید بیاورد که این خود از فردیت زبانی و ذهنِ ژنتیکی ساخته و پرداخته‌ی او نشئت می‌گیرد. در تبیین این تئوری‌ها او هیچ‌گاه خود را گرفتار دغدغه‌های مکانیسم انتقال بین کارکرد شعر و فهم مخاطب نمی‌کند. عوامل و ترکیبات متفاوت ذهنش در ارتباط با هم ایجاد فضایی می‌کنند که تجزیه‌ی شعر به یکی از ارکان آن را ناممکن می‌سازد. خواننده مدام به فضاهایی ناشناخته فراخوانده می‌شود. قدم‌‌قدم در ورطه‌ای و دم‌به‌دم در لایه یا ژرفایی فروبرده می‌شود که ظاهراً مشخص نیست انتهایش کجاست یا کجا باید باشد. همچنان‌که راوی خود نیز ناخدایی‌ست که در این ورطه هیچ‌گاه به کرانی مشخص و معلوم دست پیدا نکرده یا به‌عبارتی نمی‌خواهد بکند. هیچ کرانی - هیچ – هیچ‌های پروانه‌ای- پرستویی... قایق‌های سوراخ شده را جمع کرده دورِ خودش/ آبشان می‌دهد/ گلابشان می‌دهد/ بهتر از هیچ که هست؟/ هیچ که هست... باباچاهی سال‌های متمادی عروض فارسی و دستور زبان در مقاطع مختلف تدریس کرده است. لذا با توجه به اشراف و تسلطی که در این زمینه دارد در شعر خود دست به تصرف در اوزان عروضی می‌زند. یعنی از ترکیب و تلفیق دو یا چند وزن قراردادی وزنی تازه می‌سازد (اوزانِ مرکب - پیوندی) که خیلی هم در شعرش به چشم نمی‌آید و در واقع به‌شکلی جذب مکانیسم‌های زبان می‌شود. تصرف و خروج از افاعیل قاعده‌مند عروضی و ایجاد اوزان ترکیبی . در این رابطه باباچاهی در گزاره‌های منفرد به طور مشروح به مقوله‌ی وزن و موسیقی در شعر نو فارسی پرداخته است (ر- ک گزاره‌های منفرد جلد اول ص۹۹) مؤلف گزاره‌های منفرد سعی دارد تا نشان بدهد که چگونه می‌توان از ظرفیت‌های زبانی بهره گرفت و از واژه و کلمه در جهت معناهایی فراتر و گسترده‌تر از مصداق‌های معمول و متداولش کار کشید. او با طراحی‌های بازیکارانه به مثابه‌‌ی مختلف‌الاضلاعی از دهلیزهای خم اندر خم و پیچ اندر پیچ به‌منظور دستیابی به چنین کارکردهایی عبور میکند. قاعدتاً در گذار از این گذرگاه صعب‌العبور سکندری می‌خورد- به شب در چاله می‌افتد- بر می خیزد- برخیزانده می‌شود- می‌ایستد کنار جدولی/ درخت کهن‌سالی را بغل میکند و می بوسد و می‌گوید/ همه‌ی این تقصیرها به گردن این نجارِ لعنتی‌ست/ البته غرقی‌ها کمی اغراق می‌کنند/ چه مدرن- چه پست مدرن... در پایان آنچه لازم است به آن توجه شود ایجاد چنین پویش و زایشی مستلزم بهره برداری از کارکردها و قابلیت‌هایی است که با ایجاد توازن در خاستگاه و انگیزه‌های مشکوک و مرموزی اتفاق می‌افتد که منجر به زایش ریتم و لحن مستقل ادبی باباچاهی شده است. نکته‌ای که به‌وضوح می‌توان در زیست فکری و آفرینش‌های ادبی او مشاهده کرد. *مأخذها را آنچه فی‌الحال در دسترس بود اشاره شد لاجرم مابقی را از حافظه و با اسلش سعی کردم نشان دهم. اکبرقناعت‌زاده
سمت: مسئول تولید محتوا برای شبکه‌های...
سمت: عضو تحریریه
...سمت: سردبیر
تولد...
سمت: مدیر هنری
متولد ۱۳۶۶
...سمت: مشاور شعر آزاد
...سمت: عضو تحریریه
...سمت: مشاور سردبیر
متولد ۱۳۶۳...
سمت: صاحب امتیاز، مدیرمسئول و عضو شورای...
سمت: مشاور سردبیر
متولد ۱۳۶۸
...
سمت: عضو شورای دبیران تحریریه‌ی وزن...
سمت: عضو شورای دبیران تحریریه‌ی وزن...
سمت: دبیر تحریریه
...سمت: ویراستار
...سمت: دبیر اجرایی
...سمت: تصویرگر و طراح جلدهای مجله
...