پرندهی کوچك!
که در این خلوت
نوك میزنی به شیشهی پنچره پائیز
به دنبال کدام پناه
تنهاییات را پر کشیدهای
تا اینجا،
به خانهی من
- من رهیده از ازدحام -
پرندهی عزیز!
پیام بی پناهیات
به جانم نشست
و هزار آواز سکوت
بر لبانم.