پرهای سفر بود،      برف
بارید بر زمین
و موی زن مویه گشت
                             در باد
آخرین بوسه‌ی من 
کوچ داد اقاقیا را
جهان 
بی‌ بو و طعم شد
گریستم در شعاع مِه
و ماهی تابید بر اندوه عریانم
اما
آن ماهِ دیگر
ـ یأس‌های گلدان ـ 
در صبحانه‌ای ناتمام
                          جا می‌ماند...
که صبحی کامل
 ـ همیشه ـ 
در میانه‌ی راه می‌پوسید...