دنیا تغییر کرده؛

من دیگر کوچک‌ترینِ جمع‌ها نیستم.

دنیا تغییر کرده؛

ابدیِ عشق‌های دیروز،

پدرانِ غریبه‌ی امروزند.

دنیا تغییر کرده؛

ردپاهایی نقره‌ای

بر تاریکیِ موهایم می‌کوبند.

و من می‌ترسم:

نکند

در خلوتِ طاقچه‌ی خانه‌ی پدری

خاک بگیرم.

و زمان،

چون متمولی خون‌سرد،

از صحنه‌ی زخمیِ پاهایم عبور کند،

شیشه‌هایِ کادیلاک دویلش را بالا بکشد،

و به‌سرعتِ پرنده‌هایِ افسانه‌ای

در چینِ جاده‌ی شیون‌پوش

غیب شود.

نام‌هایِ زندگیم،

دانه‌به‌دانه،

در هزارتوهایِ شخصیِ خود

بلعیده شوند…

و من،

در جوارِ دیگر اشیا،

یک گواهِ گنگ،

در خلوتِ طاقچه‌ی خانه‌ی پدری،

بی‌آنکه حتی تکانی خورده باشم،

به پیری برسم.

و نکند کارمندِ ثبتِ احوالِ قسمت،

در نقطه‌جوشِ بی‌حوصلگی،

منقلب از عایدیِ محقّر،

شاید هم بریده از زوجه‌ی زودگریه،

اوراقِ هویتِ مرا

خط‌خطی کرده باشد:

«زندگی و مرگ،

در گریزی نازوال،

از دهانِ ماهیانِ گوشت‌خوار؛

و نه هرگز

لمسِ پوستِ آب‌هایِ آزاد

در فرمانرواییِ قایقی کوچک.»

من می‌ترسم؛

اما امید،

رازناک‌ترینِ نخ‌گردانِ زندگی‌ست.

هر بار که تا واپسین قطره‌اش را

جرعه می‌زنم

و یقین دارم

که در انتهایِ جهانم ایستاده‌ام—

پلک‌ها را دوخته

و مشت‌هایم فرو می‌ریزند—

صدایِ آب می‌آید؛

و دوباره لیوانم پر شده.