تو آغوش باز کن

و نفس بکش تَنَم را

ببین که زنده ام

زنده ام آیا؟

بر استخوان های من بِدَم

بر رگ و پوست که پوسیده

زیرا که در خواب های من

تردیدِ طنابِ دار

زخمیْ شده ناسورْ بر گردن

و تقلّای دو پای لمس

به روی چهارپایه ای

که انگار هست و نیست...

آبشار ماه در چشم‌های من

هوای حبس و همهمه در سینه های تو

بوسه های مات در تاریکی...

تو فریاد کشیدی یا من؟

تو کیستی که در بُهتِ تو هرشب

بیدار می‌شوم ؟!