شعر

بگذار آوازی نباشم که
قرقگاه چرا را سیاه کند
و شعف این صبح
از پوزه‌ی تیغ داران
فرو بچکد

بگذار فرصت باشم به
دلبریِ ماه چهارده
لابه‌لا‌ی چند برگ گوشتخوار
به تاریکیِ جهان، بسُرم...