امشب  خوابم را 
عریان می‌کنم 
با ترانه‌ی ارغوانی این تاک
و صبح 
با نخستین بوسه‌ی آفتاب 
می‌دوم
تا دریایی 
که تو پهن کرده‌ای 
برای قایقی که تا زده‌ام در جیب
و پارویی که موج‌های بلند را 
شکسته می‌نویسد 
روی خطوط آب 
امشب می‌اندیشم 
به ساحلی پر از چترهای رنگی 
و پرواز روشن الفاظ 
در شادیانه‌های تماشا 
وقتی که گله گله ماهی 
بر شانه‌های زخمی دریا   
بوسه می‌شوند...