عادت چشم‌ها
به سیاهی
به هیاکل اندوه
در دالان‌های بلند
و دست‌هایی
که می‌توانند
با تخیل یک کور
در تاریکی اتاق
فیلی را
هوا کنند.
این‌جا
دکل‌های فشار قوی
جمجمه‌ی خیابان را
مصادره کرده
تا در مناظره‌ی غوک‌ها
خاطره‌ی آواز پرندگان
تحریف شود
و شمایل غروب
کلیشه‌ای باشد
از
انبوه کلاغان
با منقارهای بلند
و این
شکل تمیز کابوسی‌ست
قدم به قدم
که نقشه‌ی شهر کوران را
رقم زده است.
