مخواستو نگو دل مه ول نمسته
شانومه و ارمت که دل بسته
رستم! امو مردینه که بی ارغن
اوم داده نو پشت غصه ره شکسته
مگو مگه از تاس دس نورو
چخلکه اوه دشتنو ودشته
از رند سورن، ته لیث صفاری
رو بازول تو ستادنو مرد شته
این‌جا صد‌و‌بیس روزه که باد اومده
تا کوش کشه نوم تره و چش دنیا
خور شته که شر سوختیه داری
ام یک گل جا، که مونده پو ور جا
ببو اگه قلعه رستم بینی
که شتو سر خا و آسمو داده
اق داره خا مرزبون، ور ایرو
فرزندیو جو کنده نو جو داده
ور خشت و گل دنه غلامونو
ور چادر بر تو ،لنگته سر تو
ور سرخ و سفید و سوز کاکل تو
خون ما منا ندره و پینر تو
