نفیرِ فی صورِ اول:
پریان‌ات اگر شیر وُ
شبانان‌ات اگر شکار خورانده‌اند
از عروجت به عیوق
از هبوطت به هاویه اگر باز‌گشته‌ای
در آغوش خاک خواهی خفت.
نفیر فی صور دوم:
تو که برارِ خود کشتی
وُ خون‌چکان خدای عهد عتیق حتی
از سر نشست گناهانت.
تو که بهار نارنج گشتی و زیتون
تو که شکافتی در سرو
تو که فرش گشته‌ای؛ چمنزارِ خیس.
باغ
محتاج مویه‌ست مادر!
