نفیرِ فی صورِ اول: 
پریان‌ات اگر شیر وُ
شبانان‌ات اگر شکار خورانده‌اند
از عروجت به عیوق 
از هبوطت به هاویه اگر باز‌گشته‌ای 
در آغوش خاک خواهی خفت‌. 
نفیر فی صور دوم: 
تو که برارِ خود کشتی
وُ خون‌چکان خدای عهد عتیق حتی 
از سر نشست گناهانت. 
تو که بهار نارنج گشتی و زیتون
تو که شکافتی در سرو 
تو که فرش گشته‌ای؛ چمنزارِ خیس. 
باغ 
محتاج مویه‌ست مادر!