به یاد ِ هوشنگ چالنگی 

وقتی شاعری می‌میرَد 
انگار کلمات را با خود می‌برَد 
باد را بخوان تا نوزَد 
درختان را آواز بده.

ریزش هر برگ 
دفتری ست در این قافله‌.