چرا که من می بینم
فرا رسیدن آن صخره را و اوست پاسخ تردیدها
صخره. شاهد. بیگانه
ت. س. الیوت/ شعر «صخره»
نه این صخره آب می‌شود
نه شن
با خزه‌ها
تخته‌سنگ‌ها
به خویش پیچیده بر خویش
با عقده‌ی مرغ های دریایی
بال‌ها
ابرها
سینه به خیزاب‌هایی
که قلبش را
ابری و آفتابی می‌خواهند
بارانی که
ترانه‌های بر باد رفته را بر دریا می‌ریزد
چشم دوخته
از فلات تردیدها
شاید
تا آخرین موج مرده
واپس نشیند.
