ما
رؤیای کسِ دیگری هستیم
نه این که در خوابش گیر افتاده باشیم.
ما خودِ خوابِ ناخوشِ کسی هستیم.
خیلی هم بدَک نیست
فقط خُرّ و پُفش
آدم را کلافه می کند.
هر خُرش هفت سال و نیم
هر پُفش
دوازده سال تمام طول می‌کشد.
و حالا
در ششصد و هفتاد و نُهمین پُف
قرار داریم.
از فردا
واردِ خُرِ تازه‌ای خواهیم شد
خُری که اجدادِ فان دِرتالِ مان
آخرین خُرِ تاریخش خوانده اند.
و بعد
نوبتِ ماست که بخوابیم.