ساییدنِ پوست 
‎                در صداکردنِ نام 
‎            کامِ یافته‌یِ مدام می‌شود

‎                        بر شطّ ِ خونین جوانی‌ام   
‎                                 شاخِ گاومیش‌های سوخته 
‎                                        شناور
‎                           بر رگانِ خاطرت
‎                                           راه می‌گیرند    
‎            صد زورق‌ از شاخ پُر
‎                    پیش‌آهنگ 
‎                             تا که بر کشتی‌های فرتوت 
‎                             میش‌های سوخته را تشییع کنند 
‎                                          باد
‎                             گرده‌‌ی داوودی‌هایش را   
‎                                                 بر پیشانی‌ می‌کوبد  
‎                           روی زبان ‌من
‎                   دشت زردی روییده‌ست.