یک:
درخت‌ها!
رخت‌آویز فصل‌هایند
آلات موسیقی باد
کندوهای غبارند.

دو:
ابرها!
بازوهای آسمانند
ریسمان‌هایی را به زمین می‌فرستند
تا بهار را از جهان دیگری بیاورند.

سه:
آذرخش!
جرقه‌ی سم اسبی‌ست
آن سوی ابرها
رعد شیهه‌ی اوست
و رنگین‌کمان یالش، آن‌گاه که آرام می‌گیرد.

چهار:
کوچ!
بخیه‌ی آسمان است
با سرانگشت دخترانی که ما آن‌ها را به اشتباه فصل‌ها می‌نامیم.