بنشین کنار حوصله
و گوش کن به آوار مداوم رنگ
که از نگاه من جاری است
سکوتِ پریشان در دهانِ حرف!
برای باورِ این تناقضِ مشکوک
که درک حضور تو را
تا فاصله ی بعید حقیقت سنگین می کند
حرفی از جنس بوسه کافی نیست؟
حرفی از جنس بوسه و آه
وقتی که فال بی‌انجام خویش را
در انحنای خالی فنجان تفسیر می‌کنی
بنشین کنار حوصله
فرصت همیشه از آنِ ما نیست
