به قلم
 که دخالت دارد در سازوکار امورم
 گفته بودم بنويس!
گفته بودم بنویس:
- سلام فروغ فرخزاد
ای که از روی قرن‌ها جهیدی و در اوزان عروضی
 زمان را چه کوتاه دویدی
 ندیدی سطر بلندی‌ست آفتاب 
خوابیده بر شیب‌های دروس 
خوابیده تا بادپا بیایی و روز
بیرون بکشد چهره از چهار و سی دقیقه‌ی ساعت
 و نور ساطع
 ممکن کند خیابان را برای امکان مردن.
 و پرسش این است:
آیا حقیقت از پوستش بیرون نخواهد شد
با چشم‌های تأثیرگذار بسیارش
 که شعر فارسی را بشکافد
 سلیقه‌ی شخصی را بشکافد
 بحر را
 و از لای دهان مواجش
 کلمه‌ای به سطح بیاید؟
 - برگیر و بیاشام
زمان پا به سن دارد و دیگر
حافظه‌اش پر آفت جایی‌ست میان قب و شاید
به یاد نمی‌آورد پس 
که ابرها آن روز
هجویه‌ای بر زمین مطهر خواندند
و بی توجه به فرامین طبیعت 
زبان طعنه گشودند که
- اینک از آن شما باد باد و بوران! 
شتاب را بردارید و بوزید! 
بریزید!
و بشنوید قلب را
که چگونه از سرعتش فرو می‌کاست
چگونه اندام داغ مهربانی خود را 
درون خاک تجزیه می‌کرد.
و کیست 
به تنور زنان در آمده 
اندوه افروخته را 
بستاند از هیزم 
و دست‌آموخته کند آتش را 
آن‌گونه سرد و سلامت 
که ابراهیمی پیرامون پیکرش دارد 
و حفاظت کند از خون گل‌داده 
خون احضارشده 
در قلمرو لم یزرع مرگ.