تا حتی
حتی باز نمی‌شود با دندان
پیش و نیش فرسوده‌ست 
گره که می‌خورَد این کورمار 
     در مهره‌هاش
          کلافِ عاطلی‌ست
(با دو سر و با هزار سودا در هر سر
و پنبه
     هر چه که رشته در ظلمت) 
چشمانِ تیز می‌خواست
     چون کبرای راست ایستاده
خیره به چشم‌های مارافسار
یا عینکی که کاه را کاه بیند و
به گاه
     تمیز دهد 
          یونجه‌زار را از جوزار 
با گرهِ کور
     به تاریک افتاده
و ذوالفقارِ زبانش 
     لرزان است 
الکن‌و
ترسان
از دندانِ پیشِ موش‌های حتی کور 
و خاموش
     از حتی
          تا حتی!