به صبحی دیگر
در‌آمده‌ای به تماشای مشتی جنون و/ تنهایی‌ات
بار...

زیرپوست شهر، زخم کهنه‌ای
نفس می کشد و، دستی ازهزاره‌ی روان پریشانت، سطرساکت...

سفر به سرزمین رویاهایت چندان که ساده نیست، صبحی ساده و
یاد حسی ساده‌تر اما، اینک...

از تو نه، از روزهای سطر خاطرت، روایت عاشقانه‌ای‌، در پیش است‌، از گذ‌رگاه...

گاهی به این‌جا می‌رسم: سایه روشن سکوت، بخشی از نگفته‌هایت را بر دوش می‌کشد...