مثل تمام روزهای بی تو 
ناخودآگاهم از لای این لغزش زبانی
به‌سوی تو می‌ریخت 
و سقط می‌شدم
از سطرهای سپیدِ ناخواسته‌ام
پرده‌های بی‌آبرو 
در آغوش باد بودند 
وقتی خیال تو ناخوانده‌ترین 
میهمان من بود 
خوشایندی شعرم 
مُسکنی موقتی‌ست 
و درد... 
درد در قلمرو تسخیری 
به سن رشد گرفتار بود 
دیگر سؤال مرا حوصله‌ی تو نمی‌بیند
دست نبودنت را می‌گیرم
و خودم را می‌بوسم 
با اشک‌های گرم!