...

زمان را عریان می جویم

                   از کراهت پُر می شود

صورتکِ شرمگینِ من

زمان

            پیکرش گلوله بارانِ شبی ست

که ترا از آغوشِ خویش

                            بدرود گفتم

یخ کرده تاریکای شب در انزوای تو

نالۀ پنجره

                    از مشتِ باد است

آنچه از تو مانده فریاد است، فریاد.

بغض می­کند آینۀ حمام

               رو به صورت ترسیده­ات

                                     می‌چکد غربت از دیده­ات

خانه، نیمه روشن

             قدم­هایت سکوت را می شکستن

                                     کسی در کوچه، کرده شیون

از این همه دل­کندن و جان سپردن

و آخرین ساعت

- که مسلخِ لحظه هاست -

               یخ کرده تاریکای شب

 در انزوای من

در جایی که دیدار ما هر دم تازه می­شود.

و اینک منم:

خسته­دلی که

                در تنهایی خویش هم

تنها ترا دارد

یخ کرده انزوای من در تاریکای شب

در کوچِ گم­گشتۀ پرندگان

در بی­خانگی و

                       حسرتِ آغوشِ بی ترحمِ مخلوقان

 در غربت

و بوسه­ای که یک پیام داشت تنها :

                      « بمان »

در خانه ندیده بودم سلامِ گرمی را

به خود طعنه می­زدم که برو

برو آنجا که حضورعزیزان­شان مقدس است!

                                - آه، عزیز تن ای نبوده­ام شاید

باید بر این خاک پژمرد،

                           که کل حیات اینجا

مرگ است.

وانگهی می­روید آسمان،

از چشمان دریاییِ تو؛

آسمان ابری،

               دریا طوفانی؛

می­شوید،

             گلبرگ امید را

آفتاب نه­چندان دور

از پشت گورها؛

که روزی در این زمین

گلی می­روید

به اعتمادِ یک نفس

جان می­گیرد تا

             لمسِ تنِ داغِ خورشید

تا سرفه­های خشکِ خزان

                          تا دلمردگی­های ما

که در حیاطِ همسایه چال شده است

می­روییم روزی از

              دلمرگِ این خاک