"به خواهرم که پیوسته نگران جنگل‌هاست، به سولماز که مهربانی‌اش مرز و بومی نمی‌شناسد، او که سخاوت دستانش جهانی را ایمن می‌کند."
چه زیبایی غمگینی را به دوش می‌کشی
ماهِ بزرگِ خانه!
تو وارث پریشانی تمام مادران جهانی
خیره بر تولدها و مرگ‌ها
اما هرگز جمعیت جنگل‌ها کاهش نمی‌یابد
تا وقتی که اینچنین بر شانه‌های تو
درخت سبز می‌شود
تا وقتی که اینچنین شاخه‌های باریک
از گیسوان تو بالا می‌روند.
