سراَنجُم وا بِچَگنه تیخِ افتو، ریشه یِ شَونه
بسا زیتر بِدَرگرنُم لهافِ کهنه یِ خونه

به ئی مالایِ چُم زِیده، تشی وا دی بلاز آبو
که واگِرنه هُفارِشتس، تِنیرِ کورِ افتونه

نه جونی مَنده مِنْ زونی، نه نایی منده من تشنی
اِسُرنُم لاشِنه ری گِل، به دندون ایگزُم لونه

جییَر من قاوِ دل پالِست و خین ماسست من زَهله
کُرَوْ دل نیپُکه، بلکم بجورم چال برفونه

اَیر گِیْ رَهدنِ منْ دوَ، دُواره دست بُم دادک
خدانم دی نَوا بِهلم، که زُم ورفِنگِنه دونه

بهشته ار که باوامون وِ هوشِ گندمی داده
مو وا ئی اِشکم گسنه، تش اینم گندم و جونه

منه ئی تهله خواری هم، ایر لو تر کنه یارم
اِرُمنُم وا دَمِ تیشه، «کلار» و «ریگ» و «دولونه»