آمدند 
آمدید 
از سلسله جبال گریه
آمدم 
با ژست سبز اژدها 
در فردای فندق‌ها 
- دیروز زرد پاییز است 
درختان 
با امکان عریان دستان 
در مقامات شاد باران 
و ناگهان این من 
مغموم تابستان 
از باغ‌های مست آسمان 
با نگاری کاشغری در عمارت کلاه‌فرنگی 
پیرامون آهوان 
به سال نهصد‌و‌پنجاه هجری 
و رویید شاهد باران بر سنگ گوری از شعر سعدی: 
- هزار جهد بکردم که سرّ عشق بپوشم...
و عشق‌هایش را گرفتم 
و به سایه رفتیم 
- مغولی ممنوع
چشم‌هایم را 
روبه‌روی سازمان بینش دزدیده 
و اطراف میرداماد 
دلم را در یک خرازی 
از ترس کرگدن‌ها جا گذاشتم 
عقلم آبی می‌دود 
لبم صورتی می‌خندد 
دستم تاریک است 
- دیشب 
حدود هزار روح نزدیک صبح
به غارت رفت 
و ما بندر بدن را 
به قصد فرشته 
تا آن‌سوی گلایل به ترک گفتیم 
- اما ای بهار هر آیینه‌! 
از بابل زمان 
در زمستان زبان 
عشق نیست این‌جا در.