نکشیدی که بدونی غم گل وا مو چه کرد 
 تیر مرزنگ تی و ترنه شل وا مو چه کرد
بس که جون دامه به ویرت دیه جونم دروید
تیر مرزنگ تو رهد از پ‍‍‍‍‍‍‍‍س شونم دروید
هرچه کِردُم ز خیالت بگروسم نیبو
خواستم تا که یه ایدونه نسوسم ، نیبو
چقدر سخته که دستی من بالُم نکشی
بالتِ جور کموتر من مالُم نکشی
ویرِ  مَه دارُمُ دونُم که تو ایورگردی 
تی به ره دارم و دونم که تو ایورگردی
من ‌‌‌ئی درد که دِروامه ز زونی، مُردُم
سُهدمه! ار یه قلپ او نرسونی، مُردم
په مر ایبو مو اسیرم، تو و دادم نرسی!؟
 من ئی درد بمیرم، تو و دادم نرسی!؟
بی تو حالُم چه بده چی علفِ من غَلِ داس
جورِ گندم که یَهو وَسته دَمِ مَنْجلِ داس.
جورِ سوفالِ دم تش که هُفار ایبوهه
جورِ اَوری که دمِ باد› پُخار ایبوهه
چی بلیطی که فقط تیشه و ریشه س زیدن
جور اویینه که هی برد و شیشه س زیدن
ملثِ ماری که کُچُکْ خَردِ و مِن خُس جَم اَبید
 جور باغی که بهشتس یه شَووِه جَندَم ابید
مر درختی که و گل وندیه، سر راس ایکنه!؟
مر ز نو گندم خوسسته، کمر راس ایکنه!؟
یهنی ایبوهه که بخت مو زِنو ورگرده
 ئی اَووِ رَهده وُ ریسِسْته، به جو ورگرده؟
بی‌خودی مندمُ وا خال لوت دلخوش بیم
جور  آساره و شوگار شَووِت دلخوش بیم
من شوگار سیاهت تشه گرنامه که چه!؟
همه‌ی مالمه سی خال تو دَرنامه که چه!؟
مندمه سیچه که هی تش من کارم بزنی
اِز سردار  دراریمُ وِ دارُم بزنی
رَهنه نادِن که کمر راس کنی سی رَهدَن
پات ورداری و سر راس کنی سی رهدن