شعرها

صوت ها

ویدئوها

کتاب ها

دو شعر ازفریبا الله وردی

 

1

رشته‌ی کلام را، می‌کشند و کلاف می‌کنند
رشته‌ای که از دهانی بیرون پریده 
در گوشی فرو رفته 
و باز از دهانی دیگر بیرون زده است
لزج و چرک 
آغشته به ذهن آدمی.
روزی که آب‌ها
به دریای نخستین برمی‌گردند
روشن و شفاف 
اما این درخشش
درخشش شاد آغاز نیست
درخشش اندوهگین آب‌ها
که از سفری سخت بازگشته‌اند
از سیلاب‌ها
فاضلاب‌ها
و چشم‌های گریان

۲
آن ریشه‌های مخوف 
که مثل دسته‌ی مارها
قلب زمین را گزیده‌اند
و روح دانه‌ها را مکیده‌اند
بیرون از تاریکی خاک
درختان اصیلی می‌نمایند.
خاکی که در آن
 چیزی نمانده برای نهال‌ها 
مگر جرعه‌ای.
 یک جرعه دارند 
و دو وسعت تشنه
نه جنگ را سیراب می‌کند
نه زندگی را

فریبا اله وردی زاده

شعرها

بیا

بیا

سیروس رومی

در خطبه‌ی بی‌نقطه‌ی کویر

در خطبه‌ی بی‌نقطه‌ی کویر

فریاد ناصری

اغوش نخل ها

اغوش نخل ها

میترا اکرمی

مرا از این‌که منم عاشقانه‌تر بنویس

مرا از این‌که منم عاشقانه‌تر بنویس

عادل سالم