طلسم‌ نفرین‌ کیست
        بر‌گردن‌این‌سرزمین
        که‌از انتهای‌جاده‌رؤیای‌دخترانش
    اسب‌های‌بی‌سوار‌برمی‌گردند
   و درعمق‌نگاه‌‌مردانش
      زنان‌سوگوار‌نشسته‌اند.
*
دست‌آه‌ کدام‌سینه
      گرفته ‌دامن ‌‌این ‌سرزمین‌ را

     که‌فرمان ‌قتل ‌امیرانش‌ را،
                   در شب ‌مستی
    جلادان‌شتابزده ‌تیز‌ تک ‌‌می‌برند،
     و طومار پشیمانی‌شاهانش را
                 در‌صبح‌ هشیاری،
     پیک‌های ‌پیاده‌ای‌ که ‌همیشه،
                    دیر‌می‌رسند.