طلسم نفرین کیست
بر‌گردن‌این‌سرزمین
که‌از انتهای‌جاده‌رؤیای‌دخترانش
اسب‌های‌بی‌سوار‌برمی‌گردند
و درعمق‌نگاه‌‌مردانش
زنان‌سوگوار‌نشسته‌اند.
*
دست‌آه کدام‌سینه
گرفته دامن این سرزمین را
که‌فرمان قتل امیرانش را،
در شب مستی
جلادان‌شتابزده تیز تک می‌برند،
و طومار پشیمانی‌شاهانش را
در‌صبح هشیاری،
پیک‌های پیاده‌ای که همیشه،
دیر‌می‌رسند.
