باز هم بیژن الهی
در سردسیرِ جدایی
دست می‌گیرم روی واژگان و
گرم می‌شوم
نیاکانم می‌دانستند
پوسته‌ی گیلاس
تشِ نهفته دارد
سوختن
ماندگاریِ من است
پیچکِ جان‌سخت
**
چقدر نمی‌میری تو!
چند و چندین‌بار در سال
وهَی نُهِ آذر
وهَی در هر چهار فصل
وهَی سوزِ برگ‌های پاییزی
وهی می‌روم بالا
دستم می‌گیری
ساقه‌ی درخت گیلاس
تا فرازِ بیجده نو
پیچکِ جان‌سختی نیستم؟!
کلمات کلیدی : شعر | مجله شعر |
شاعر : م. مؤید