در سردسیرِ جدایی
دست می‌گیرم روی واژگان و
                            گرم می‌شوم
نیاکانم  می‌دانستند
               پوسته‌ی گیلاس
               تشِ نهفته دارد
سوختن
           ماندگاریِ من است
پیچکِ جان‌سخت
**
چقدر نمی‌میری تو!
چند و چندین‌بار در سال
وهَی نُهِ آذر
وهَی در هر چهار فصل
وهَی سوزِ برگ‌های پاییزی
وهی می‌روم بالا
دستم  می‌گیری
                    ساقه‌ی درخت گیلاس
                    تا فرازِ بیجده نو
پیچکِ جان‌سختی نیستم؟!