...
به درد همین می‌خوری
که تماشاخانه‌ای بی‌مخاطب شده باشی
بی تپش‌های عاشقانه گل سرخ
از هزاره‌ها گذشته باشی
و به یاد نیاوری ریشه درخت بوده‌ای
یا قلاب بر دهان ماهی
به درد همین می‌خوری
که لالایی غمگینی را
در زندگی‌های دوباره و دوباره بشنوی
یا گوزنی شده باشی
که با تصویر مخدوش انقراضش
کنار نمی‌آید.
