تا بادِ دولَختهِ دَمِ ازخاکِ خَ پو کَه
یَک اُشتُرِتُشنهِ دَرِ اَرخونه ماخو کَه
خُشک بشَه وَخاک گندم سورخوشهَ وَبُتّهَ
چِل پُخلَکی تَبدونَ وَدَرسفره ماجوکَه
بادصدوبیس روزه ایلِه وَترَپ وتازبُو
شیرک بُو خوشه گندم که اونَه تُشنَگی درو کَه
بیس ساله که اَم کشته گرو بزگرومالدار
ای شُومَک بِی بَبونوبِی مُکَه دِلو کَه
امسال خداسِل کَه ازاُبلِه دلیو بسوخت
دَشتمالِ وَرَشَه نوبَرو اَردَرَ اوکَه
صدشکروَدرگاه خدای او و سوزی
نوروز بشَه نو زابل ما پینَرِ نوکه