1
تهران
زنی جوان
کز‌کرده در غبار آینه‌ها
                         سرخاب می‌زند
و هیچ 
کاری به آن کلاغ ندارد
که انتهای چارقدش می‌خواند 
در سوگ آن امیرزاده‌ی وحشی
که استکان قهوه‌اش آبی بود
و آخرین هجای زبانش زهر
و هیچ‌کس ندید 
که دُرد قهوه‌اش
                    دوشیزه‌ای میان چنارستان داشت
که لهجه‌اش برای بیابان می‌مُرد
و در نگاه‌های چموشش
اسبی به‌سوی شرق زمین می‌تاخت
اسبی که شیهه‌­اش
غمنامه‌­ی حماسی شهری بود
که در نبرد تن‌به‌تن از خود می‌­برد
که از فریب، زخم عمیقی می­‌خورد
2
تهران 
یک کاسه‌ی سفال کهنسال
در گوشه‌های گمشده‌ی پستو
که دست‌های نازک ساقی را 
                         از یاد برده است
و هیچ 
کاری به آن شراب ندارد
که در رگان یخ‌زده اش جاری‌ست 
و بی‌ملاحظه از زلف‌های دوشیزه
فواره می‌زند 
و عطر تند آن 
صحرای مه گرفته‌­ی چشمانش را
                           پر می­‌کند
که با نگاه سرکش خود
روحیه‌ی عبوس عباهای مست را
سرگشته می‌کنند
و از دوایر سرد حدود می‌گذرند
و دامن کشیده‌ی خود را
برخواب‌های شب‌‌زده می‌ریزند.

3
تهران
یک گرگ ومیش پیر که در آن
امواج آرزو 
به  توده­‌های خار و رگبار 
                                 برخورد می‌کنند 
و باز از دو‌سوی افق در صفی دراز
                                           چین می‌خورند 
                                           قد می‌کشند
                                           آغوش باز می‌کنند 
                                                         و می‌آیند 
و در فضای ذهنی شبنم‌ها 
پشت نماز  صلح  دعا می‌خوانند
و از خدای خویش
                               چیزی به‌جز امید نمی‌خواهند
امید آن‌‌که آفتاب بر‌آید
زهدان گرم خاک 
 سروی هزار‌ساله بزاید
4
تهران
         شبی شکسته و بی‌صبح
که با چراغ قوه‌­ی کورش
انبار ورشکسته‌­ی تاریخش را
                              می­‌جوید
و دختران ترسخورده‌­ی خود را
که در صف طویل تجاوز
در انتظار نوبت خود هستند
در آب‌­های سرد فراموشی 
می­‌شوید
و می‌رود که نعش جوانان را
پای چنارهاش بکارد
و با دهان بسته­‌ی آنان
در یک کُر عظیم بخواند:
«این درد مشترک
هرگز جدا جدا
              درمان نمی‌شود» 
آری شب شکسته‌­ی تهران
با چشم‌­های کور
دور از ستاره‌­ی سحری گریه می­‌کند.
دنبال آن جنازه که لبخند آخرش
یک پرسش ابدی بود.

5
 تهران
تاکی عظیم
تاکی که سایه پهن‌کرده به ایران
ایرانِ بی­‌قرار که گنجشکانش
با ساده­‌لوحی ازلی
احساس می‌­کنند که سیمرغ‌­اند
و قرن­‌هاست که می­‌دانند
باید در انتظار کودکی زال
در کنج آشیانه بمانند
در کنج آشیانه بمیرند

تهران
تاکی عظیم 
تاکی که از برآمدگی­‌های قوزکش
دارد جوانه‌­های شرابی سرخ
فواره می‌­زند
که بوی روشنش
ذهن خموش و خواب خیابان‌ها را
آشفته می کند
طوری که از شمال و جنوب و شرق
سر‌می‌­نهند جانب آزادی
و در مسیر واقعه از نو
                   سرکوب می‌­شوند
6
تهران
شهری گناه‌باره که با خود 
هم‌خوابه می­‌شود
و بین بازوان خودش می‌­خوابد.
و خواب مار غاشیه‌ می‌­بیند
که در لباس کهنه‌­ی یک قزاق
خرناسه می­‌کشد
و منتشا به دُم
 دستور می­‌دهد که ببندید
تا من ببلعمش

تهران درون معده‌­ی قزاق­
دارد تقاص معصیتش را
                             می‌­بیند
و بوی گند معده، دلش را
آشوب می­‌کند
و ناگزیر هرچه خوشی کرده
و ناگزیر هر‌چه هوس کرده
بالا می‌آورد.
و در پیاده‌رو یله می­‌ساز د

7
تهران
دستارخوان کهنه‌­ی پر وصله
با چند نان خشک کپک کرده
افتاده پای چشمه‌­ی خشکی
در دامن تکیده‌­ی البرز