تاریکی باد
سایه‌ی درختان کاج را
منقلب می‌کند؛
سوزن‌های کاج
فرو می‌روند در ماه
و ستاره‌ای دور، پشت سوزنی خُرد
مخفی می‌ماند،
و جهان
ناگاه
تحت‌تأثیر ریلکه1 است.
می‌خواهم در تاریکی شعری از ریلکه
خلوت کنم.
در سنگ‌های کوچک صاف
که در‌هایکوها فرسوده‌اند
خانه‌ای داشته باشم؛
کسی صدایم نزند،
ستاره‌ی دوری باشم
که در هیاهوی ورزشگاهی بزرگ
کاری به کارش ندارند،
به حال خود رها شده است...
پی‌نوشت:
1. راینر ماریا ریلکه، شاعر اتریشی
