زخمی‌ست هوا...
شهر تهی از شادی...

خون می‌چکد
از...

تا نام تو را عشق به لب برد وطن 
هر واژه چه تازیانه‌ها خورد وطن 
...

شهر از وزشِ حادثه در ترس نهان
در ثانیه‌ها فاجعه واکرده دهان
بر گردن...

یک گوشه نشست
ـ آسمان  خیس تب است
از سنگ  نگاه عابران
جان به لب...

در هر طرفی
سیاهی و خون و غبار
در هر طرفی
کشته و تابوت هزار
در هر...

از فاجعه شب به صد زبان می‌گوید
دارست که از شانه‌ی شب می‌روید
مرگ...

از سیلی مرگ 
چهره‌ی وقت شکست 
نعش وطن است
می‌شود...

برخاست شب و...
روز به فریاد نشست...
شد سنگ زمان
ساعت خورشید شکست
...

عریانی باغ و باد آشفته تبار
بر شانه باد می‌وزد برگ هِزار
می‌بازد و...

عریانی باغ و باد آشفته تبار
بر شانه باد می‌وزد برگ هِزار
می‌بازد و...